Kurkuma je začin koji se dobija iz korena biljke Curcuma longa koja potiče iz tropskih šuma jugozapadne Azije i do danas se uzgaja na jugu Kine, u Indiji i Indoneziji, posebno na Javi. Na Istoku se obično prodaje ceo koren, dok se kod nas može kupiti uglavnom mlevena kurkuma u prahu, čime ne gubi na aromatičnosti.

Lekovita svojstva kurkume vekovima su poznata u kineskoj i indijskoj medicini, gde se najčešće koristila kao prirodni lijek protiv različitih upala. Veruje se da ovaj specifičan koren istovremeno poboljšava boju i ukus hrane, ali i umne sposobnosti, pa se poslednjih godina jarko žuti začin udomaćio i u zapadnjačkoj ishrani.

Kurkuma se smatra prirodnim „čistačem organizma“, a tajna njegove lekovitosti se krije upravo u žutonarandžastoj boji koja se zove kurkumin. Taj sastojak ima blagotvorno delovanje kod ljudi s uznapredovalim oblikom bolesti jetre, osobito kod tzv. masne jetre (fibroze).

Kurkumin, naime, podstiče jetru i želudac na pojačano izlučivanje žuči, bilirubina i holesterola. Starenjem se njihovo izlučivanje smanjuje zbog čega se usporava probava, metabolizam i apsorbovanje supstanci topivih u mastima. Redovna upotreba kurkume, dokazano pomaže u sprečavanju takvih tegoba.

Budući da kurkumin utiče na visok nivo leptina, povezanog s nastankom jetrene fibroze, trenutno se u laboratorijima proučava njegovo delovanje na životinjskim modelima pre nego što se ispita na ljudima.

Pokazalo se, naime, da leptin deluje na zvezdaste jetrene stanice koje su odgovorne za prekomerno stvaranje veziva kolagena u jetri i posledično na fibrozu.

Ovaj koren je srodnik đumbira, a najčešće se koristi kao samostalni začin ili kao neizostavan deo curryja, poznate začinske mešavine, u kojoj čini gotovo trećinu sastava i daje joj intenzivnu žutu boju, a savršen je dodatak pirinču, gorčici, slasticama, maslacu, margarinu, siru, ribi, živinskom i drugom mesu, marinadama, oštrim i svetlim umacima, omletima... Ako je dodate u supu, postaće intenzivno žute boje, iako to neće bitno uticati na ukus.

Smatra se da su kurkumu u Evropu doneli arapski trgovci. U srednjem veku su je zvali „indijski šafran“ a kasnije je dobila i ime „žuti začin“ naravno zbog karakteristične intenzivne žute boje koja nije topiva u vodi nego samo u mastima i alkoholu.